Wil je mijn actie steunen? Neem dan eens een kijkje op mijn actiepagina.

Zaterdag & zondag – De warming-up in Malden

Op zaterdag kwam ik aan op de Vierdaagsecamping in Malden, waar de sfeer zoals altijd gemoedelijk en gezellig was. Zondag was het tijd voor de inschrijving – stempelkaart check, schoenen gesnoerd, en nog even twee dagen rust voordat het echte werk begon. Ik ging dit jaar voor nummer 15. Jawel, de vijftiende keer. En zoals ieder jaar leek ook deze editie weer in niets op de vorige.

Dinsdag – Dag 1: Zon, gesprekken en een vliegende start

De route: Nijmegen – Arnhem – Nijmegen.

De zon scheen, het wandelweer was perfect. Je voelt het meteen: dit wordt een goede dag. Onderweg raakte ik in gesprek met verschillende mensen. Zelf iemand aanspreken blijft spannend, maar het mooie is: als je open staat, komen de gesprekken vanzelf. Mensen vroegen waar ik voor liep, en dan komt mijn verhaal. Een verhaal over veteranen, hulphonden en waarom dit doel zo belangrijk is. Met een goed gevoel en op tijd binnen. Klaar voor dag twee.

Woensdag – Dag 2: NAT, sokken en strategie

De route: Nijmegen – Wijchen – Beuningen – Nijmegen.

Deze dag krijgt een simpele titel: NAT. Het schuim stond op mijn schoenen – letterlijk. De sokken heb ik meerdere keren moeten wisselen. Mijn voeten vonden het iets minder leuk, maar we hielden stand.

Omdat ik de buienradar goed in de gaten had gehouden, besloot ik mijn hond deze dag thuis te laten. Zijn rustdag, zeg maar. Helaas betekende dat wel iets minder zichtbaarheid voor de stichting. Maar geen zorgen – dat heb ik later weer ruimschoots ingehaald.

Donderdag – Dag 3: Heuvels, drukte en een onverwachte stop

De befaamde 7-heuvelenroute.

Sommigen zuchten ervan, ik geniet ervan. Het eerste stuk kon ik lekker mijn eigen tempo pakken. Mooie gesprekken onderweg – altijd fijn, dat maakt het lopen lichter.

Maar toen... de 40km-lopers voegden zich bij ons. En daarna de 30km-wandelaars ook nog. De route veranderde in een file van wandelschoenen. Tempo naar beneden. En alsof dat nog niet genoeg was: vlak voor de finish, op 2 km, werden we stilgezet door een groep activisten. 20 minuten stilstaan. En geloof me, na zoveel kilometer voel je dat – in je benen én in je hoofd. Toch gefinisht. En trots.

Vrijdag – Dag 4: Gladiolen, pech en doorzettingsvermogen

De slotdag: Nijmegen – Grave – Cuijk – Via Gladiola.

Een prachtige route, maar voor mijn wandelmaatje Janet liep het anders. Ze werd omvergelopen door een haastige wandelaar, en haar knie ging uit de kom. Gelukkig gebeurde het nét voor de commando-hut, waar een paar kerels met groene baretten haar meteen te hulp schoten. Knie terug op z’n plek, ingetapet, en... ze liep gewoon door. Wat. Een. Bikkel.

Alsof dat nog niet genoeg was, kreeg ze ook nog slecht nieuws van thuis, raakte de verkeerde route (40 km in plaats van 50 km), en moest dus 4,7 km teruglopen om weer op het juiste pad te komen. En ook dát deed ze gewoon. Ik was toen al iets vooruit en wachtte haar later op bij mijn familie in Malden. Samen hebben we de laatste 6 kilometer gelopen. Wat ben ik ongelofelijk trots op haar. Janet de Weerd – petje af!

Tot slot – Bedankt en tot snel?

De Vierdaagse zit er weer op. En wat bleek opnieuw? Niets loopt zoals je verwacht – letterlijk en figuurlijk. Maar dat maakt het juist zo bijzonder.

 Aan iedereen die met me gesproken heeft: bedankt. Voor jullie tijd, aandacht en interesse. Aan alle sponsors: jullie geven mij de kracht om door te blijven gaan. Ik blijf lopen voor deze prachtige stichting, voor de veteranen en hun hulphonden.

De volgende tocht staat alweer op de planning: 6 september de Airborne Mars in Oosterbeek (40 km). Misschien zie ik je daar wel. En als dat zo is – spreek me aan. Echt. Dat maakt het voor mij makkelijker om te vertellen waarom ik dit doe.

Tot snel op de route!