Wil je mijn actie steunen? Neem dan eens een kijkje op mijn actiepagina.

Zaterdag 6 september – Airborne Wandeltocht Oosterbeek (40 km)

Wat een prachtige dag. Het weer zat mee, de sfeer was indrukwekkend, en de tocht zelf is er één die ik iedereen kan aanraden. Samen met Dennis Kok begon ik vroeg in de ochtend aan de 40 kilometer. Dat vroege starten stoort me nooit; het voelt juist alsof de dag dan écht begint.

Onderweg merkte ik hoe vaak mensen mij en knuffelhulphond Brutus herkenden. Sommigen spraken me zelfs aan omdat ze me eerder in Nijmegen hadden gezien. Voor iemand zoals ik, die het moeilijk vindt om anderen zomaar te benaderen, is dat bijzonder. Op die momenten voel ik dat mijn verhaal er wél toe doet.

De tocht zelf verliep niet zonder pijn. Door een verkeerde schoenkeuze liep ik een flinke bloedblaar op. Maar ondanks de pijn zette ik door. Want elke stap brengt me dichterbij mijn doel.

Zaterdag 13 oktober – Veteranen Run Winschoten

Voor de tweede keer deed ik mee aan deze estafette: 100 kilometer, verdeeld over tien veteranen. Het voelt als een reünie, een dag vol kameraadschap en saamhorigheid. Dit keer liep ik niet direct voor het hulphondproject, maar volgend jaar zal dat zeker anders zijn.

Mijn 10 kilometer liep ik in 52 minuten. Het ging goed, al eindigde de run letterlijk in het water door een flinke regenbui. Toch kan ik zeggen: dit smaakt naar meer. De volgende afspraak met de veteranen staat al: de Cascaderun in Hoogeveen.

Zaterdag 20 september – De 4 Mijl van Assen

Eigenlijk stond de Kennedymars in Haaksbergen op de planning: 80 kilometer. Maar soms moet je erkennen dat het te veel wordt. Samen met mijn vrouw besloot ik die uitdaging te laten schieten.

Mijn zoon stelde een alternatief voor: de 4 Mijl van Assen, dicht bij huis en een stuk korter. En natuurlijk kon ik daar geen nee tegen zeggen. Het werd 6,4 kilometer hardlopen, mét Brutus op mijn rug. Die dag voelde ik me moe en zat ik vol gedachten. Veel van de sfeer ging langs me heen. Maar achteraf, door de foto’s die ik toegestuurd kreeg, kon ik er toch nog van genieten.

Tussen de tochten door

Na de Vierdaagse heb ik bewust wat tijd genomen om samen met mijn familie op adem te komen. Dat had ik hard nodig. Het wandelen geeft me veel, maar vraagt ook ontzettend veel van me. Ik kan me erna dagenlang volledig leeg voelen. Vaak zien mensen alleen de buitenkant: de glimlach, de verhalen, het doorzetten. Maar wat ze niet zien, is hoe ik thuis soms instort.

Ik heb daarom de keuze gemaakt om me aan te melden voor een hulphond. Dat was geen makkelijke beslissing. Samen met mijn begeleider heb ik er veel over gesproken. Het voelt kwetsbaar om toe te geven dat ik die steun nodig heb, maar ik geloof dat het mij – en daarmee ook mijn gezin – kan helpen.

Toch blijf ik wandelen. Want ondanks alle moeite haal ik er energie uit om mijn verhaal te delen met mensen die ernaar vragen. Het doet me goed te merken dat mijn kilometers een verschil kunnen maken, niet alleen voor mij, maar vooral voor mijn collega-veteranen die een hulphond keihard nodig hebben.