Liset reageerde aanvankelijk sceptisch: “Ach nee, dat vinden onze jongens vast niks. Veel te ver buiten hun comfortzone.”

Maar terwijl ze nog twijfelde, reageerden haar man én hun twee zoons direct enthousiast. “Een actieve week met leeftijdsgenoten? Daar wilden ze wel aan meedoen.”

En zo stapten haar kinderen op 11 augustus in de bus, samen met 19 andere jongeren tussen de 12 en 18 jaar, allemaal kinderen van verwonde veteranen. Voor Liset en haar man een emotioneel moment: “Het voelde confronterend. Ze gingen op reis vanwege de thuissituatie die door PTSS anders is dan we zouden willen. Dat kwam binnen.”

De omslag: van twijfel naar vertrouwen

De eerste avond leek Lisets scepsis bevestigd. De jongens trokken zich terug, mopperden over “stomme muziek” en “stomme spelletjes”. Maar zodra de telefoons weg waren en ze écht meegenomen werden in het programma, veranderde alles.

Klimmen, zwemmen, vuurtjes maken, spelletjes, maar ook momenten van bezinning. “Daar gebeurde het,” vertelt Liset. “Ze zagen dat ze niet de enigen zijn die opgroeien in de schaduw van PTSS. Er zijn meer jongeren die thuis zachter praten, omdat er een ouder rust nodig heeft. Ze herkenden zich in elkaar zonder dat ze het hoefden uit te leggen.”

Langzaam viel er iets van de schouders van de jongens. En bij Liset thuis gebeurde hetzelfde: “Voor mijn man betekende het even rust in zijn hoofd, voor mij een week ontzorgen, en voor hun zusje een onbezorgde speelweek in het dorp. Iedereen kreeg ruimte om adem te halen.”

Veranderd uit de bus

Toen Liset en haar man hun zoons vrijdag weer ophaalden, wisten ze niet wat ze zagen. “Ze stapten niet als individuen uit de bus, maar als groep. Kinderen die elkaar niet meer los wilden laten. Ze hadden herkenning gevonden, warmte, een soort vanzelfsprekende verbondenheid.”

Die verbondenheid gaat verder dan die ene midweek. De jongeren startten een groepsapp, willen verjaardagen samen gaan vieren, en er stond zelfs al een barbecue bij een van de meiden thuis gepland. “Voor pubers, die soms niet alles met hun eigen vrienden of ouders durven te delen, is dat zó waardevol. Ze voelen zich begrepen zonder woorden.”

Waarom dit zo belangrijk is

Voor Liset was de impact van Vets Angels groter dan ze ooit had durven hopen. “Ik gunde mijn jongens deze ervaring al veel eerder. Het is zó helpend en steunend om te ervaren dat ze niet alleen zijn. Ze konden even puber zijn, zonder zorgen om de gevolgen daarvan thuis.”

De begeleiding speelde daarbij een doorslaggevende rol “Ze wisten precies hoe ze de groep moesten opvangen: begripvol, veilig en met humor. Daardoor durfden de jongeren zich echt open te stellen. Die begeleiding is goud waard.”

Maar er is een keerzijde: Op dit moment kan Hulp voor Helden maar één Vets Angels kamp per jaar organiseren. De wachtlijst groeit, want de behoefte blijft toenemen. “Wij gunnen alle jongeren in deze situatie zo’n Vets Angels- ervaring. Maar daarvoor is meer steun nodig. Alleen met extra middelen kan Stichting Hulp voor Helden meerdere kampen per jaar organiseren.”

Een oproep

Liset sluit af met een boodschap aan andere ouders die in eenzelfde situatie verkeren: “Laat je pubers gaan! Ze komen terecht in een warm bad, met begeleiding die precies weet wat er nodig is. Het is een week van herkenning en ontspanning, voor de kinderen én voor het gezin thuis.”

En haar boodschap aan iedereen die kan bijdragen:

“Steun dit prachtige initiatief. Help om thuisfrontjongeren op de wachtlijst een Vets Angels-ervaring te geven. Want de inzet voor onze vrede en veiligheid is van ons allemaal – dus ook de zorg voor de gevolgen daarvan. 

Doneer en help mee