Dit doe ik omdat zij zich jarenlang voor ons hebben ingezet. Nu is het tijd dat wij – jij en ik – er voor hén zijn.

Wil jij mijn actie steunen? Bekijk dan mijn actiepagina.

Waarom 100,8 km?

Het getal is symbolisch. Nederland kent 100.800 veteranen. Voor iedere veteraan loop ik dus één meter. Het doel is om deze afstand binnen 24 uur te volbrengen. Ik begin die dag met de TT Marathon (42,2 km) en loop vervolgens de resterende 58,6 km rond de Baggelhuizerplas in Assen, in rondjes van ongeveer 3 kilometer. Klinkt dat als een gekke uitdaging? Dat dacht ik eerst ook.

Terug naar het begin…

Op 16 december 2024 zaten we met het team van Hulp voor Helden in Apeldoorn om een inzamelingsactie te bedenken. Ik wist één ding zeker: het moest een flinke fysieke uitdaging worden, gekoppeld aan een krachtig getal. Al snel kwamen we op het idee: 100.800 meter voor 100.800 veteranen.

Er lagen meerdere opties op tafel:

• 33,4 km per dag, drie dagen achter elkaar;
• 100,8 km in één weekend;
• Of... alles in één dag.

Die laatste optie voelde in het begin eerlijk gezegd onmogelijk. Toch besloot ik mezelf de tijd te geven. In april zou ik de knoop doorhakken. Dat gaf mij de ruimte om te trainen, te luisteren naar mijn lichaam, en te kijken of deze uitdaging realistisch was.

De voorbereiding: van plan A naar C

In de weken daarna ontwierp ik mijn eigen trainingsschema. Online vond ik nauwelijks schema’s voor zo’n afstand, dus ik hield me aan de ‘10%-regel’ van ultraloper Dean Karnazes: verhoog je weekafstand met maximaal 10%, en elke vierde week een herstelweek. Vier keer per week trainen: duurloop, herstel, intensief. Klinkt strak, toch? 

Maar de realiteit gooide roet in het eten. Werk, studie en privé maakten het lastig om alles volgens plan te doen. Plan A werd plan B. En toen... plan C. Tijdens een ultra trail in maart kreeg ik last van m’n knie. Finishen lukte gelukkig nog wel, maar ik moest flink gas terugnemen. Ook tijdens de marathon van Diever speelde de blessure op. Zonder mijn doel – 100,8 km voor onze veteranen – had ik misschien eerder opgegeven. Maar juist dat gaf me kracht om door te zetten.

Het keerpunt: steun en herstel

Twee weken later had ik een dienst op de vliegbasis. Ik nam eten en drinken mee in een koeltas en besloot een paar rondjes te rennen. Eerst moest ik bij elk rondje mijn defensiepas laten zien, maar na een paar keer kreeg ik bemoedigende knikjes en zelfs applaus van marechaussee en politie. De mentale boost én het uitblijven van pijn aan m’n knie gaven me hoop. Ik haalde die dag de 50 kilometer. Yes!

Een week later liep ik samen met een goede vriendin de Rotterdam Marathon. Voor haar de eerste keer, voor mij de derde, maar nog nooit eerder liep ik er één samen. Ondanks spierkrampen, hitte en mijn knie, hielden we elkaar scherp. Vrienden en familie stonden langs de kant en hielpen ons erdoorheen. Na ruim vijf uur bereikten we samen de finish. Wat een ervaring!

Laatste loodjes

Inmiddels is het 4 juni. De zwaarste training zit erop: 64 kilometer tijdens de RunForestRun VAM 12. 12 uur lang rondjes van 3,3km hardlopen met 100 meter stijging per rondje. Het was bloedheet – 25 graden, volle zon – maar ik hield het vol. De laatste fase van mijn training is begonnen: taperen. Afbouwen, herstellen, opladen voor de grote dag.

En ja, ik ben me ook gaan voorbereiden op warmte. Omdat een sauna-abonnement niet in mijn budget past, train ik nu regelmatig in meerdere lagen kleding. Geen gezicht, wel effectief. Mocht 21 juni een warme dag worden, dan ben ik in elk geval voorbereid.

Tot slot

De afgelopen maanden vroegen veel mensen hoe ik dit volhoud. Maar eerlijk? Ik doe dit niet alleen. Ik heb geweldige mensen om me heen: vrienden, familie, collega’s, sportmaatjes. Mensen die meelopen, meehelpen, motiveren. Zonder hen was dit niet gelukt.

100,8 kilometer klinkt niet meer als een onmogelijke opgave. Ik voel me klaar. Klaar om een stap – of eigenlijk: 100.800 stappen – te zetten voor hen die zoveel voor ons gedaan hebben.

Op naar 21 juni.